Daniel Batson’ın empati-özgecilik hipotezi bize empatinin sözde olumlu sosyal davranışları desteklediğini söyler.. İnsanoğlunun en iyisini teşvik eden çift taraflı ve çok değerli bir duygudur, çünkü birçok kendiliğinden ve otantik eylemden sonra, etraflarındaki dünyanın nasıl geliştiğini görmenin ötesinde bir kazanç veya ödül beklemezler.

Kahramanlar korku ve belirsizlik olduğunda, bu tür davranışlar her zamankinden daha gerekli hale gelir. Ancak sık sık gördüğümüz bir şey varsa, o da kriz zamanlarında hem kibar hem de acımasız davranışların birbirine benzemesidir.

Bencillik ve fedakarlık, insanı eşit olarak tanımlayan tezahürlerdir. Değişim ve belirsizlik zamanlarında, fedakarlık en yüksek ahlaki değerdir ve hepimizin uygulaması gerekir. Ancak, böyle bir şey genellikle kendimizi diğer insanların gerçeklerine kaptırdığımızda olur. Daha uyumlu, saygılı ve dostane bir toplumu şekillendirmenin anahtarı, diğerine şüpheden değil, kalpten bakmaktır.

“Başkasının gözüyle bak, başkasının kulaklarıyla dinle ve başkasının yüreğiyle hisset.”

-Alfred Adler-

Empati-özgecilik hipotezi: nelerden oluşur?

Çoğumuz, bizi kendi sağlığımızla ilgilenmeye motive eden bir eğilime sahibiz.. Durumunuzu iyileştirmek için önemsiyor ve dikkate değer çabalar gösteriyoruz. Ancak, her zaman bu ihtiyacı hissetmiyoruz.

Dedikleri gibi, biz “doğmadık”, her zaman bir iş arkadaşının iyi olup olmadığını bilmek ve bir yabancı için iyi bir şey yapmamak için spontane bir arzu yaşamayız. Empati olmadığında, ne cömert ne de işbirlikçi davranış ortaya çıkar..

Empati-özgecilik hipotezi bize, diğerinin duygusal gerçekliği ile bağlantı kurduğumuzda, şefkat, sempati ve hassasiyet duygularının ortaya çıktığını söyler. Onlar sayesinde, başkalarının refahını arttırmayı amaçlayan özgecil davranışları harekete geçiririz. Daniel Batson’a göre bu, bazı insanların neden ihtiyacı olanlara yardım edemediğini açıklıyor.

Yalnızca bir kişiyle özdeşleştiğimizde ve empati kurduğumuzda, özgecil davranışı harekete geçirmek için spontane bir ihtiyaç hissederiz. Psikopatik kişilikler bu duyguyu nadiren hissederler.

Gerçek bir cömertlik eyleminden mi yoksa salt bencillikten mi yardım ediyoruz?

Empati-özgecilik hipotezinin tersi, sosyal değişim teorisidir.. İkinci yaklaşım, genellikle savunulan ve özgeciliğin yalnızca faydaların maliyetlerinden daha fazla olduğu durumlarda ortaya çıktığı bir görüşü yakalar. Başka bir deyişle, birçok özgecilik yoktur çünkü kişi derinlerde her zaman “karşılığında bir şey almayı” bekler. Bencil bir bileşen var.

Ancak, sosyal psikolog Daniel Batson bu inanca katılmadı. Aslında, 1988’de özgecilik üzerine beş çalışmayı analiz ettiği bir araştırma makalesi yaptı. Hepsinde onun empati-özgecilik hipotezi doğrulandı. Empatik duygu özgecil bir motivasyon uyandırır, bu nedenle insan cömertliği kullandığında her zaman bir ödül beklemez.

Bu sonuç aslında diğer büyük isimlerin geçmişte bize söyledikleriyle örtüşüyor. Charles Darwin ya da filozoflar David Hume ve Adam Smith için empati hissetmek, özgecil davranışların temeliydi.

Empati-özgecilik hipotezi, bir sıkıntı duygusuyla ilişkilendirilebilir.

Bu veriler hala ilginç. Sıklıkla başkalarına yardım ederiz çünkü duygusal ıstırabımız, ıstırabımız veya acımız içimize yansır. -Diğer kişinin kendini kötü hissettiğini yalnızca bilişsel olarak değil, duygusal düzeyde de anlarız. Bu nedenle, empati, başkalarının ihtiyaçlarını ve acılarını kendimiz gibi hissettiğimizde, bu rahatsızlık alt tabakasını bizde bırakır.

Bu şekilde, empati-özgecilik hipotezi de karmaşık duygusal gerçekliği varsayar. Diğerinin iyiliğini ararken neredeyse her zaman kendiliğinden hareket ettiğimiz doğru olsa da, bunu başkalarının ve kendimizin rahatsızlığını hafifletmek için de yaparız.

Ek olarak, O kişinin bizim yardımımızla daha iyi hissettiğini doğrulayarak, onun iyiliğiyle de empati kurarız.. Yani çok yoğun bir duygusal geri bildirim ortaya çıkar.

“İnsan ırkının çocukluğu henüz bitmedi. Çoğu insanın başkaları için yaptıklarının, kendileri için yaptıkları kadar onların iyiliği için de önemli olduğunu anlaması için daha gidecek çok yolumuz var.”

-William T. Powers-

Fedakarlık hepimize yarar sağlar, bencillik bizi yalıtır

İyi işler sadece başkalarına yardım etmez ve daha iyi sosyal ortamlar yaratmaz. Hepimiz fedakar davranışlarla kazanırız: benlik kavramımızı geliştirirler ve değer ölçeğimizin hiyerarşisini netleştirirler.. Bu bağlamda hakiki olanın yüzeysel olana galip gelmesi ve bizim için daha anlamlı bağlar oluşturabilmemiz daha kolay olmaktadır.

Buna karşılık, bireyci, bencil ve narsist tutumlar düşmanlık ve şüphe yaratır. Başkalarının ihtiyaçlarıyla empati kurmayan, kim olduğumuzun özüne karşı hareket eder: bağlantıya yönelik sosyal yaratıklar.

Bir tür olarak hayatta kaldıysak, bu fedakar eylemler sayesindedir, Grubun refahını ve hayatta kalmasını teşvik etmek için karşılıklılık ve nazik eylemleri düzenleyen o duygusal yapıştırıcı için. Bu nedenle, bazılarının eleştirisinin ötesinde, bu davranışı desteklemeye devam edelim.

Daniel Batson girişi ve “empati-özgecilik hipotezi” ilk olarak 1 İpucun’da yayınlandı.