karanlık kızı (son kızı) anneliğin her zaman konuşulmayan yönüne bir övgüdür.. “Ben”in, zaman zaman, kollarında ağırlık yapan, mesleki gelişimi engelleyen ve zaman zaman gerçek anne olma arzusu hakkında bizi şüpheye düşüren zalim çocuklar tarafından yağmalandığı yer. Her zaman acı bir suçluluk duygusuyla sonuçlanan boyutlar.

Aslında filmin kendisi de daha az mecazi olmayan bir görüntüde başlıyor. Bir kadın gün batımının alacakaranlığına, bir kumsalın kenarına gider, orada çöker, neredeyse cansız, bitkin düşer. Bu görüntü, yaşamın kendisinin sonsuz ve umutsuz çelişkisinin ortaya çıktığı, ışık gölgesi, feminist gölgeler ve damarlarla dolu bir hikayenin sonsözünden başka bir şey değildir.

Olivia Colman’ın güzel bir şekilde oynadığı ve Maggie Gyllenhaal’ın yönettiği bu yapım, sayısız ödül ve birçok Oscar adaylığı getirdi. Elena Ferrante’nin romanının birçok kez rahatsız etmesine ve rahatsız etmesine rağmen neredeyse zorunlu olarak izlenmesi gereken doğru ve ilginç bir uyarlaması.

“Çocuklar ezici bir sorumluluktur.”

-Leda, Karanlık Kız-

Karanlık kız ya da anneliğin sonsuz krizi

Filmin atmosferi, bizi anında baştan çıkaran ve kısa sürede sürekli bir tehdit duygusuyla boğan bir karakter daha. Konu 48 yaşındaki edebiyat öğretmeni Leda Caruso’nun bir Yunan adasına gelişiyle başlar. Amacı çok basit: dinlenin ve işine devam edin. Ancak o noktaya varır varmaz işlerin kolay olmayacağını şimdiden görebiliyoruz.

Odasındaki meyveler çürümüş, sis sireni gecenin sessizliğini bozuyor, deniz fenerinin ani çakması ve azimli öğretmenin yastığına yerleşmeyi seven huzursuz ağustosböcekleri. Ancak, en belirleyici şey ertesi gün olur. Leda sahilde dinlenmek için sessiz bir yer arar ve birdenbire gürültülü bir ailenin gelmesiyle sükunet bozulur.

Filmin çevresel şiddeti neredeyse sabittir. Kahraman, kendi sesine sahip olduğu, sahildeki o boşlukta onlara yer vermediği için bu figürlerle çabucak çatışır. Yakın zamanda, iki kadınla ikircikli bir ilişki kurar: biri hamile, diğeri ise hızlı ve tanımlanamaz bir çekim hissettiği. Nina (Dakota Johnson) ve onu kendi anneliğinin bölümlerine geri götüren küçük kızı hakkında…

Annelik kadınların kimliğini sildiğinde

Her zaman kollarına sımsıkı sarılan ve aşırı bağımlı olan genç annenin varlığı, Leda’nın anılarını çağrıştırır. Vasıtasıyla geçmişe dönüşler iki kızının karmaşık bir şekilde yetiştirilmesinin damgasını, profesyonel yaşamında ilerleme girişimi ile ilgilenen hikayesini keşfediyoruz. Her iki alan da uyumsuz görünüyor ve hatta yeni bir aşk ortaya çıktığında, tutkulu ve kör edici görünüyor.

Film bize anneliğin en karmaşık sahnelerini ham ve gerçek bir şekilde gözler önüne seriyor. Talepkar, yapışkan, bazen zalim ama her zaman sevgiye ve ilgiye muhtaç çocukların. Bir kez daha odak noktası, bu süreçten zarar görmeden, bazen büyülü, bazen de çalkantılı çıkmanın ne kadar karmaşık olduğudur.

Birçok kadının kendi kimliğinin nasıl seyreltildiğini algıladığı bir yolculuktur. çocukların öfke nöbetlerine kulak verilirken ve hayat tüm fırsatlarıyla, belki de bir daha geri gelmeyecek olanlarla geçer.

Kendini ve başkalarını inceleyen kadın bakışı

karanlık kızı birbirine bakan kadınların bakışlarının hakim olduğu, birbirini arsızca, bazen şefkatle, bazen tehditle gözetleyen. Sonra bu bakışları kendi sefaletleriyle, kendi dramalarıyla bağlantı kurmak için kendilerine çevirirler.

Edebiyatın da sinemanın da yerine getirdiği bir işlev varsa, o da bize kendimizi yansımış olarak görebileceğimiz rahatsız edici karakterler getirmektir. İnsanın en karanlık taraflarını ortaya çıkaran figürler, arketipler ve mevcudiyetler. Leda (Olivia Colman) ve Nina (Dakota Johnson), birinin diğeri için ayna görevi gördüğü rahatsız edici bir bağ kurar.ama onların ürkütücü iç dünyalarının ortaya çıktığı yer.

karanlık kızı ve sessiz travmalar

Leda’nın pastoral Yunan adasından bu kadar uzakta kalması, geçmişe dair anılarının akmasına neden olur. asla iyileşmeyen bir yaranın kanı gibi. Duygular tendeki morluklar gibi açılır. Geçmişte verdiği bazı kararların travması adeta bir spazm gibi günümüze akıyor. Ancak, karanlık kızı Ahlaki bir film değil.

Hiçbir zaman herkesin yapabileceği bu hataları haklı çıkarmaya veya affetmeye çalışmaz. Arzulanan tek şey, herkesin özdeşleşebileceği, yanılabilir insanlara dikkat etmemizdir. Anneler gibi. Çünkü hiçbir şey hayatın kendisi kadar çelişkili ve kaotik değildir. Ve bazen çocuklar ağır ve yapışkansa, bir zaman gelir ki en ağır şey onları artık kollarında taşımamaktır…

Karanlık kız ya da anneliğin labirentleri girişi ilk olarak 1ipucu.net Uzmanlardan İpuçları Blog’da yayınlandı.